Na een uur of twee gaf de petroleum gestookte motor de geest. Gelijk waren de poppen aan het dansen, want de Zuidwesten wind was aangetrokken tot 5 of 6. Het bootje begon hevig te slingeren op de golven waardoor de hele keukeninventaris over de vloer zeilde, de gasfles overboord sloeg en de bijboot los raakte. Bovendien zorgde het hevige schommelen ervoor dat een van de bemanningsleden zeeziek werd.

Er werd 112 gebeld die gelijk doorverbond naar de Kustwacht. Die moest, om te kunnen bepalen welke boot het snelst ter plekke kon zijn, uiteraard weten waar het bootje zich precies bevond. Dat bleek een probleem. Men wist met zekerheid dat men goed op koers zat van Monnickendam naar Enkhuizen, maar hoever waren ze al opgeschoten met de harde wind in de rug? Ze hadden twee uur gevaren, maar hoever ben je dan precies op weg? Op aanraden van de Kustwacht werd de aan boord aanwezige Tomtom aangezet, om daar evt. een positie op te kunnen bepalen. Maar die bleek niet tot het geven van geografische posities in staat. Er bleef maar 1 optie over: meerdere stations alarmeren die ieder voor zich een deel van de route Monnickendam-Enkhuizen zouden gaan afspeuren.

De stations Marken, Zeevang en Wijdenes kregen de melding VAARTUIG DE WEG KWIJT. Feitelijk niet helemaal correct, want ze wisten precies op welke weg ze zaten, alleen hoe ver ze waren gevorderd was niet duidelijk. Ze waren weliswaar meerdere dingen kwijt (motor, gasfles en bijboot), maar eigenlijk dus niet de weg.

Hoe dan ook, 10 minuten nadat de diverse boten waren uitgevaren kon de Beer van station Zeevang contact maken midden op het Markermeer. Alle andere boten (de Simac van Zeevang, de Frans Verkade en de Hendrik Jacob van Marken en de Mantelmeeuw) kwamen langszij voor overleg en om de gasfles en de bijboot veilig te stellen.

In eerste instantie werd geprobeerd om het bootje op sleeptouw te laten nemen door de Beer richting Monnickendam. Dit bleek al snel geen optie vanwege de harde wind. Gezamenlijk werd besloten dat met de wind mee slepen het verstandigst was. Het moest dus Enkhuizen worden. De keuze wie dat dan moest doen lag voor de hand. Dat moest de Mantelmeeuw worden, want een boot uit Marken of Zeevang helemaal naar Enkhuizen laten varen en dan weer helemaal terug is natuurlijk van de zotte.

Na een onstuimige tocht van ongeveer twee uur werd de werf even te zuiden van de sluizen bij Enkhuizen bereikt. Daar nam de Mantelmeeuw het bootje langszij en werd voorzichtig afgemeerd.

Op de terugweg is de Mantelmeeuw “nog even” naar Hoorn geweest om te bunkeren, waarna ze om 19.30 weer uitrukgereed lag afgemeerd.