Dag 11 - Zaterdag 9 september 2006: Salt Lake City (UT) / Max.temp: 28°C

Vooraf geplande Attracties: Temple Square, Olympic Oval etc.

Het was zaterdag dus het risico voor Chris om gebeld te worden door voetbalclubs. En ja hoor om 07.00 uur ging de telefoon, het was Maikel Schats, de trainer van Ajax 3 en medewerker van de Telegraaf. Die heb ik maar even weggedrukt zodat hij via mijn voice mail te horen kreeg dat ik voorlig nog in "The States" zat. Niet veel later kwam via de SMS het bericht binnen dat het eerste elftal van SV Marken in eigen huis met 0-2 had verloren van EDO. Gelukkig was ik op vakantie en was ik dat slechte bericht al weer snel vergeten. Misschien dat ik maar beter in de USA kan blijven, want hoe verder ik van huis ben hoe minder het mij interesseert. Na ons enorme voedzame ontbijt bij Denny's gingen we Salt Lake City verkennen. Via de Down Town Farmers' Market in het Historic Pioneer Park liepen we een rondje door Down Town en aangrenzende woonwijken om uiteindelijk op Temple Square uit te komen. Dit is voor de Mormonen het zelfde als zeg maar wat het Vaticaan voor de katholieken is. Op dit plein staat ook uit Mormon Church office building het hoogste gebouw van Salt Lake City. Op de 26ste verdieping hebben ze een observation deck wat is opgesteld voor toeristen. En aangezien wij wel van hoge gebouwen met mooie uitzichten houden gingen wij hier uiteraard naar toe. We werden keurig naar boven gebracht door een oud vrouwtje en daar konden we genieten van opnieuw een fantastisch uitzicht over het gebied. Boven vroegen we aan een vrijwilliger waar de Olympische stadions waren. De Olympic Oval was moeilijk te zien, zeg maar helemaal niet, maar het Rice Eccles Stadium wel. In dat stadion waren de opening- en sluitingsceremonie gehouden. Direct besloten we dat we eerst naar dit laatste stadion zouden gaan met de tram, want die stopte daar namelijk voor de deur. Handig!

Een heerlijk ontbijtje bij Denny's	De weekmarkt	De beginhalte van de trams
Eagle Gate	Temple Square	Great Salt Lake is niet te zien in de verte

Na een kort tripje met de tram kwamen we aan bij dit stadion. Terwijl wij foto's aan het nemen waren buiten de hekken kwam er een man naar Chris toe of we binnen wilden kijken, natuurlijk wilden we dat! Hij liet ons binnen in het visitors center van de Olympische spelen van 2002. Het hing hier vol met mooie foto's en in de filmzaal draaide een fantastische film over de spelen van 2002. We zaten met z'n tweeën in de zaal en af en toe was het een film om kippenvel van te krijgen zo indrukwekkend was het. Na de film mochten we nog even naar het stadion. We waren net op tijd want later op de middag speelde het college football team een thuiswedstrijd en moest het stadion leeg zijn voordat de betalende toeschouwers naar binnen mochten. PEP stond op een bepaald moment bijna midden op het veld van het indrukwekkende stadion terwijl de camera mannen bezig waren met de instellingen van hun camera's. Ook hier werden weer de nodige foto's gemaakt en film geschoten. Dit stadion was mooi, maar het ultieme stadion voor ons was natuurlijk dat waar Jochem Uytdehaage twee gouden medailles had gewonnen. Toevallig had die man die ons binnen had gelaten Jochem na zijn zilver op de 1.500 meter van de Olympic Oval naar Medalplaza gereden.

Een foto van de sluitingsceremonie	Zo lijkt het alsof de vlam nog brandt	Al weer ruim vier jaar geleden
Drie keer goud voor Nederland	Het Rice Eccles is klaar voor het football	De chauffeur van Jochem Uytdehaage na de 1.500m

Inmiddels hadden we uitgezocht hoe we in Kearns moesten komen en stapten weer op de tram richting downtown. In het grote overdekte winkelcentrum namen we eerste een "jumbo" cola en gingen vervolgens met de tram naar het zuiden. Daar moesten we verder met de bus richting Kearns. Aangekomen op het busstation was deze echter net vertrokken en de volgende kwam pas over ruim twee uur. Maar we wilden zo graag naar de ijsbaan dat we besloten om maar te voet te gaan. Na ruim twee uur wandelen kwamen we uiteindelijk om een uur of vijf bij het stadion aan. Na een rondje om het stadion gingen we naar binnen waar ons werd gevraagd hoe vaak we hadden deelgenomen aan de spelen. Het was lekker rustig op het ijs. Nog geen tien recreanten waren aan het schaatsen en op de inloopbaan waren wat mensen (geen toppers) aan het trainen. We hebben een rondje om de baan heen gelopen en daarna nog wat foto's buiten gemaakt voordat we weer aan onze lange voettocht richting Salt Lake City begonnen.

De Olympic Oval	De baanrecords, met stip tevens WR	Hier mag Sven Kramer ook komen
De ijsbaan	Het ijs ligt er al weer mooi bij	De vlaggen hangen er nog

Na nog geen kwartier lopen kwamen we opeens de bus tegen die naar Kearns reed. En even later, toen we voor het rode stoplicht stonden te wachten bij het oversteken van een snelweg zagen we die zelfde bus achter ons opdoemen. Zodra het licht op groen sprong sprintten we naar de overkant waar 100 meter verder de bushalte was. Na de nodige zwaaibewegingen stopte de bus keurig voor ons en bleef ons zo een nieuwe voettocht van twee uur bespaard. We hadden trouwens enorme mazzel, want het was de laatste bus van die dag.

Het kaartje voor de tram	En ons buskaartje

Na een heerlijke douche in het hotel gingen we 's avonds opnieuw naar de Denny's voor een heerlijke maaltijd om vervolgens uit te gaan rusten van deze toch zeer sportieve dag.

Het hotel slechts vijf blokken van Temple Square

Naar boven

Dag 12 -Zondag 10 september 2006: Salt Lake City (UT) / Max.temp: 27°C

Zondag morgen was het zo druk bij de Denny's dat je op de wachtlijst kwam te staan als je wilde ontbijten. Dat vonden we te gek en besloten daarom maar verder de stad in te gaan. Maar al snel bleek dat Salt Lake City op zondag helemaal uitgestorven is. Er was dus vrijwel niets te beleven en na een aardige wandeling gingen we dan maar weer terug naar de Denny's voor een brunch. Omdat er toch weinig te beleven was en we gisteren een zware dag hadden gehad besloten we de middag maar lekker in het zwembad door te gaan brengen. De temperatuur was namelijk aardig opgelopen en op ons binnenterrein waar het zwembad zich bevond was het een ware bakoven geworden. Zo konden we ons relaxed voorbereiden op de treinrit van komende nacht en dag.

Onze ruime hotelkamer	Een mooi hotel	We doen het niet meer voor minder dan dit

Om een uur of tien 's avonds checkten we uit en zagen een paar bekende gezichten zitten. Het was een Engels stel dat bij ons in de zelfde wagon zat van Denver naar Salt Lake City. Zij waren aan het wachten op de hotel shuttle, maar wij gingen als echte sportmannen gewoon te voet. Nadat we iets te ver waren gelopen, want we gingen niet de zelfde weg terug als twee dagen geleden heen (niet zo slim in het donker), werden we door een agent de juiste kant opgestuurd. De trein stond inmiddels al op het station, maar ging pas over een uur weg. We konden direct op bed en precies op tijd om middernacht vertrok de trein voor het 830 miles lange traject richting California.

Naar boven

Dag 13 - Maandag 11 september 2006: Salt Lake City (UT) - San Francisco (CA) (23 uur en 45 minuten) / Max.temp: 26°C

We sliepen deze nacht in wagon 0532 en kamer 4 tegenover die Engelsen die in het zelfde hotel als ons zaten. Toen we om 06.00 uur Pacific Time, want we hadden weer een uur gewonnen, wakker werden kregen we te horen dat we inmiddels twee uur vertraging hadden. Dit kwam door een railbreuk en de nodige goederentreinen die voorrang hebben. Echter toen we naar het ontbijt gingen was dit al opgelopen tot drie uur.

Van Salt Lake City naar Emeryville / San Francisco

Tijdens het ontbijt hoorden we op de tafel naast ons een bekend taaltje. Jawel hoor Nederlanders! Het was een stel uit Boxtel: Dick en Trineke. Zij waren in Chicago ingestapt en reden in een ruk door naar San Francisco om vervolgens met de auto naar hun dochter in Las Vegas te rijden. We raakten aan de praat en kwamen er achter dat zij ook bij Incento hadden geboekt en de zelfde contactpersoon hadden: Patrick Goorhuis. We bleven zo lang zitten dat ze ons uiteindelijk uit de dining car weg moesten sturen.... Inmiddels was de vertraging opgelopen tot vijf uur, want in Winnemuca (NV) kwamen we pas om 11.15 uur aan. 's Middags in Truckee (CA) maakten we wel iets heel merkwaardigs mee. Wij zaten in de lounge car te genieten van het uitzicht toen we opeens vier mensen met koffers en tassen op het spoor naast ons zagen lopen. Het bleek dat zij met de trein mee moesten, want we stopten en ze werden binnen gelaten. Tja, zo kan het dus ook.

De zon komt op in Nevada	Weinig groengras voor deze koeien	Vijf uur te laat in Winnemucca
Eindelijk in Reno, de laatste stop in Nevada	Het was een heel mooi traject	Het was een heel bergachtig gebied

Omdat de trein zoveel vertraging had opgelopen begon de keuken aardig in paniek te raken. Er zat namelijk een grote groep aan boord die er eigenlijk al lang uit had moeten zijn, maar nu bijna de hele keuken had verorberd. Voor het diner, want eigenlijk niet eens op de planning stond was weinig tot niets meer over. De sleepers kregen te horen dat er voor hun nog wel eten was, maar alleen wat de pot schaft, "lessies"! Tijdens dit "diner" zaten we met Dick en Trineke aan de zelfde tafel. We wisten al van elkaar dat we in het zelfde hotel in San Francisco zaten, dus spraken ook meteen af dat we daar samen naar toe zouden reizen. Om kwart voor elf, zes uur te laat, kwamen we aan in Emeryville waar een bus richting San Francisco op ons stond te wachten. Direct regelde Dick dat de buschauffeur ons voor ons hotel af zou zetten. Voor een leuke fooi zou hij dit wel willen doen. Dat scheelde ons weer een taxi ritje. Om 00.30 uur werden we voor ons hotel afgezet, want op de Bay Bridge stonden we in de file.... Het hotel, dat overigens van naam was veranderd van Savoy in Hotel California, had ik 's middags al gebeld dat we later zouden komen vanwege de nodige vertragingen. Mogelijk daarom hadden we dit keer wel een behoorlijk kleinere kamer. Maar goed de kamer is toch alleen om te slapen. Klik hier voor de route per Google Earth.

De mooie locatie tussen Little Osaka en China Town

Naar boven

Dag 14 - Dinsdag 12 september 2006: San Francisco (CA) / Max.temp: 28°C

Vooraf geplande attracties: Cable Car, Golden Gate Bridge (per fiets), Lombard Street, Alcatraz etc.

Na een wat krapper nachtje slapen dan we waren gewend, we hadden nu maar één tweepersoonsbed gingen we op weg naar ons ontbijt. In het hotelrestaurant zaten Dick en Trineke te ontbijten. Ook zij zouden vandaag fietsen huren en over de Golden Gate Bridge naar Sausalito rijden. Na nog wat tips uitgewisseld te hebben namen we afscheid en liepen wij richting China Town waar we gingen ontbijten. Vanaf Union Square namen we de Cable Car richting Fisherman's Wharf waar we vanzelf wel tegen een fietsenverhuur aan zouden lopen.

Union Square	De poort bij China Town	China Town
Een Cable Car	En eindelijk in een Cable Car	Met de hand worden ze omgedraaid

En dat gebeurde al sneller dan we hadden gedacht want op nog geen 100 meter vanaf de eindhalte op Taylor Street liepen we tegen een fietsverhuur aan: Bay City Bike Rentals. Na een kleine uitleg en het tekenen van het huurcontract reden we langs de oevers van San Francisco Bay richting de Golden Gate Bridge. Vanaf de Municipal Pier hadden we al een mooi uitzicht op de brug en ook de stad. Aangekomen aan de voet van de brug was het knap mistig, maar eenmaal voorbij de eerste pijler begon het zonnetje te schijnen. Na de nodige stops kwamen we aan de andere kant van de baai terecht.

Ons reçu van de fietsverhuur

We gingen vervolgens onder de brug door naar de Marin Headlands. Hier moesten we om een fantastisch uitzicht te zien een flink stukkie klimmen. Het leek af en toe wel of we deelnemers waren van de Tour de France zo stijl waren sommige stukken. Maar we zijn boven gekomen. Ons hoogste punt was een uitkijkpunt waar ze op dat moment met vogeltellingen bezig waren, nog een oude hobby van Chris geweest. Hiervandaan hadden we echt een adembenemend uitzicht op de Golden Gate, San Francisco en eigenlijk de gehele baai. We zaten inmiddels zo hoog dat we bijna naar de mensen in de vliegtuigen konden zwaaien....

Onze prima fietsen	De mist rolt onder de brug door	Het waarschuwingsbord
De brug hangt deels in de mist	Het zijn enorme pijlers	Het blijft een mooi gezicht met die mist

Via een zinderende afdaling, was jammer dat tellers op de fiets ontbraken, kwamen we weer aan de voet van de brug terecht. We besloten deze nog even op en neer te rijden voordat we naar Sausalito door zouden rijden. Bijna aan het einde van de brug zagen opeens twee bekende gezichten ons naderen: Dick en Trineke. Ben je op vakantie in een wereldstad blijf je maar bekenden tegen komen. Op de terugweg haalden we ze weer in en maakten nog even een praatje voordat wij op ons eigen tempo over de brug reden. Sausalito was niet ver rijden vanaf de brug en omdat het bijna één lange afdaling was waren we daar al heel snel. Toen we aan de haven zaten te genieten van een lekkere fles cola kwamen er een stel meiden naast ons staan. En je raad al waar ze vandaan kwamen, inderdaad Nederland. Om precies te zijn uit Ursem. Zij begonnen net aan hun vakantie en zouden later met de bus langs alle parken gaan om in Las Vegas te eindigen. Maar eerst gingen ze natuurlijk nog even shoppen in Sausalito, het blijven vrouwen. Wij stapten weer op onze fiets en reden nog wat door dit schildersstadje.

Grote tankers kunnen er met gemak onder door	PEP is niet echt een berggeit....	Zoals in de films
Het schilderachtige Sausalito	Ook een leuk tochtje met zo'n boot	Trineke en Dick uit Boxtel
Chris als gids in San Francisco (foto Dick)	Op de Golden Gate (foto Dick)	Op de boot naar San Francisco (foto Dick)

Na een heerlijk ijsje stapten we samen met Dick en Trineke, want die waren inmiddels ook aangekomen, op de ferry naar San Francisco. We vaarden vlak langs Alcatraz en hadden een mooi uitzicht op de hele Bay area. Vlak bij de Bay Bridge gingen we van de boot. Hier vandaan reden we over The Embarcadero naar het westen, want we wilden nog even naar Lomard Street. Dat is dat bochtige straatje. Het lag zo'n beetje bovenop een heuvel waar we via Hyde Street konden komen. Het begin van deze klim was nog wel te doen in een lichte versnelling, maar het laatste stuk was echt tè. Op het moment dat ik een Cable Car tegen kwam viel ik bijna van mijn fiets omdat ik bijna achteruit reed. Grote lachen vanuit de Cable Car besloten mij maar af te stappen en het laatste stuk te voet te doen. Het was vervolgens heel apart om op de fiets van Lomard Street Hill te rijden. Je hebt het zo vaak op tv en in films gezien en nu rijd je er zelf. Hierna was het tijd om de fietsen terug te brengen voordat de zaak zou sluiten.

We kwamen vlak langs Alcatraz	Het kronkelige Lombard Street	In de verte ligt Alcatraz

Met de Cable Car gingen we weer terug naar Union Square en het laatste stukje te voet naar het hotel op Geary Street. Tijdens onze wandeling eerder op de dag hadden we al een Levi's Store gezien op Union Square dus daar gingen we na een heerlijke douche nog even shoppen om daarna ergens een hapje te gaan eten. Op weg naar een restaurant kwamen we, je raadt het al, Dick en Trineke weer tegen. Wat is de wereld toch klein. Na een heerlijk diner en een aantal biertjes gingen we vervolgens weer terug naar het hotel en keken daar nog wat tv voordat we naar bed gingen.

Voor de aflevering van Boaring Now over San Francisco klik je hier (en vervolgens op San Francisco).

Naar boven

Dag 15 - Woensdag 13 september 2006: San Francisco (CA) / Max.temp: 21°C

Vandaag staat in het teken van Alcatraz en het bezoek aan Freek en Teri Schouten. Eerst namen we in het hotel afscheid van Dick en Trineke en vervolgens gingen we even verder ontbijten. Maar na het ontbijt gingen we dus eerst naar Alcatraz. Onze kaartjes moesten we zelf nog even printen bij een automaat. Dit keer lukte het wel, want een dag eerder kon het nog niet.

Kaartje voor de Cable Car	Kaartje voor Alcatraz

Tijdens het wachten op onze boot hadden we mooi uitzicht op de zeeleeuwen die bij Pier 39 liggen. Tevens gaven we hier een Engelsman nog even uitleg over het gebruik van zijn video camera. Hij was namelijk zijn eigen camera vergeten en had er nu één van een vriend te leen.

Onze wat krappe hotelkamer	De ligging was wel weer perfect!	Fisherman's Wharf
Ons vertrekpunt naar Alcatraz	De zeeleeuwen bij Pier 39	De boot meert net aan

Om 10.45 uur ging onze boot en het was een frisse overtocht, maar wij Noord-Hollanders hadden daar een stuk minder moeite mee dan andere passagiers. We hebben een kleine twee uur op het voormalige gevangenis eiland doorgebracht. Het was heel indrukwekkend, maar wel heel erg in verval. Na nog wat souvenirs gekocht te hebben gingen we lunchen en terug naar het hotel.

Watertoren op Alcatraz	Een wachttoren	Een groot deel is flink in verval
Een cellenblok	Enkele beroemde "gasten"	Vanuit de cel
Tot drie hoog	De luchtplaats	De onneembare vesting?

Om 15.00 uur zouden we daar namelijk opgehaald worden door Freek Schouten. Terwijl Chris wat zat te lezen en PEP zat te internetten raakten we aan de praat met de "belboy". Hij was net een paar weken geleden in Nederland geweest en natuurlijk ook op Marken! Hoeveel meer toeval kunnen we nog meemaken tijdens deze vakantie dachten we beiden. Keurig op tijd arriveerde Freek bij het hotel en een goed uur later waren we al in ons hotel het Ramada Limited in Rohnert Park. Vervolgens gingen we direct door naar Freek zijn huis waar we opnieuw kennis maakten met zijn vrouw Teri, dochter Ashley en zoon Jacob. En natuurlijk mocht ene heerlijk blik Miller niet ontbreken. Er werd heel wat bijgepraat en mail opgehaald en na een lekker bord spaghetti was het tijd voor een live uitzending van MES Radio. Voor het eerst met drie man sterk uit studio 1.

Freek kwam ons met de auto ophalen	De familie Schouten	Tijdens de live uitzending van MES Radio

Op Marken waren het Jeffrey Jonk en Raymond Roos die hun wekker moesten zetten, want we begonnen om 21.00 uur plaatselijke tijd dat is 06.00 uur (op donderdag) in Nederland! Tijdens en na de uitzending zaten we nog even lekker te bieren en om half twee waren we in ons hotel voor een heerlijk nachtje slapen. En nu weer lekker ieder zijn eigen bed.

Ons hotel ligt op nog geen mile rijden van Freek zijn huis (36 Adele Avenue, in de bocht)

<<<   Naar dag 6 t/m 11

Naar dag 16 t/m 20   >>>

Naar boven